φωτοβολταϊκός

-ή, -ό, Ν

φρ. α) «φωτοβολταϊκό φαινόμενο»

φυσ. φυσική διεργασία κατά την οποία δύο ανόμοια υλικά, σε στενή επαφή μεταξύ τους, ενεργούν ως ένα ηλεκτρικό στοιχείο όταν εκτίθενται στο φως ή σε άλλη ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία

β) «φωτοβολταϊκό στοιχείο» ή «φωτοβολταϊκό κύτταρο» ή «φωτοβολταϊκός μετατροπέας»

(ηλεκτρον.) συσκευή που χρησιμοποιεί το φωτοβολταϊκό φαινόμενο για την άμεση μετατροπή μέρους τής περιεχόμενης στην ηλιακή ακτινοβολία ενέργειας σε ηλεκτρισμό, αλλ. φωτοστοιχείο, ηλιακό στοιχείο ή ηλιακή στήλη ή φωτοστήλη

γ) «φωτοβολταϊκή γεννήτρια»

(ηλεκτρον.) γεννήτρια ηλεκτρικού ρεύματος που χρησιμοποιεί φωτοβολταϊκά στοιχεία.

[ΕΤΥΜΟΛ. Νόθο αντιδάνειο σύνθ., πρβλ. αγγλ. photovoltaic < photo- (< φωτ[ο]-*) + voltaic (βλ. βολταϊκός)].